تنها

امروز دیگر مادرم طوطی (‌با اسم کوچک طوطی)‌ را بیرون می کند . البته حق دارد وقتی من کمتر خانه ام...

چقدر دلم برایش تنگ می شود دلم می خواهد مثل پسران خیابانی شکست عشقی خورده بنشینم زار زار گریه کنم . انگار تقدیر می خواهد من کاملاً پرگاری باشم که سوزنی ندارد که دور آن بگردد...

حالا دیگر تنهاییم کامل شده و آن جای خالی سنگین همراهم دارد حسابی اذیت می کند بد بار و سنگین تر شده است...

برای همین مجبورم زرت و زرت پست بگذارم تا تخلیه شوم گیرم که این وبلاگ در نهایت خوشبینی 2 خواننده دارد! _با خودم که 3تا می شویم!_