نشسته ام با خدا گلایه می کنم : در داستانی که برایم نوشتی بیشتر از هر کدام از داستان هایم آدم کشتی و این نامردی است...
با محسن رفته بودم تشییع و تولدش. شمع ها را روشن کرده بودند روی قبری که شاید کیک تولد بود ...
از دردناک ترین حادثه های دنیا دیدن سرازیر شدن اشک یک مرد بعد از مدت ها دوستی است . خواستم آرامش کنم گفتم هر مرگی شروع زندگیی است برای آدم فضایی ها. فایده ای نداشت وقتی بغض داشته باشی هیچ کس را نمی توانی آرام کنی...
از همه خواستم فراموشش کنند با مولود جدید آشنا شوند اگر چه از جنس دیگری است...
داشتم خوب خوب در و دیوار را حفظ می کردم تا در خاطرم بماند . و می خواستم نبینم که مرگ مُسی با او چه می کند . بغلش کردم قول دادم زیاد به او سر بزنم...
خدا فوت کرد باد آمد شمع ها خاموش شد. انگار خدا از معامله اش راضی بود...
آسمان سیاه بود و من باید منتظر بمانم ببینم آسمانم چه رنگی می گیرد...
آن چه در دلم است بدون شک یکی از بند هایش را پاره کرده که دارد مرا قلقلک میدهد و قلقلکش شادیی همراه با کلی اضطراب آورده است...
بالاخره رفته بودم امروز بهرنگ را دیدم . دیدم طی این سال ها چقدر برایم دوست داشتنی تر شده...
ولی وقتی نشستیم و با هم صحبت کردیم درست آن جایی که فهمید محسنی که دارد با او صحبت می کند فقط یک تشابه ظاهری مسخره با مُسی دوست داشتنیش دارد . اشک را توی چشم هایش دیدم یک لحظه بلند شد و رفت اما شاید حتی این تشابه ظاهری هم برایش هنوز آرام بخش بود که دوباره برگشت... نمی خواهم قبول کنم بهرنگ هم برای من دیگر «به به» نخواهد بود ولی باید تمام شود محسن قبلی بمیرد و این ۵ شنبه برایش یک تشییع جنازه ی با شکوه توی دماوند بگیریم...
از محسن جدید بگویم برای خانواده هنوز غریبه است برای دوستان قدیمش هنوز غریبه است برای بچه های کافه غریبه است و آن قدر که حتی گاهی حس می کنم پیش من هم غریبی می کند...
دیگر نمی گویم .حرف شازده کوچولو دارد نوشته هایم را کوتاه می کند دوباره ننویسم که کسی کسی را... و قطعاْ کسی هیچ کسی را... و شاید هیچ کس هیچ کسی را...
و این سؤال آن است که
آیا هیچ کس هیچ کس را نمی فهمد؟ و آیا این هم از نظر شازده کوچولو فقط زیباست؟