خاله ی ژورنالیست آمده بود خانه ی ما . نمی خواستم خیلی به خاطر مجله با او در گیر شوم ولی ظاهراْ شدم! داستان بین ما همیشه خیلی مقدس تر از آن ها بود که چاپ شده . شماره دوی چاپ نشده هم چنگی به دل نمی زند و من جری تر می شوم . پرفروش ترین مجله ی داستان کشور به واقع یک داستان متفاوت یا چیزی که به آن بتوان گفت داستان مدرن ندارد و خاله ی ژورنالیست من هم سردبیر آن است . بله این برای من عذاب وجدان است خواهش می کند آدم معرفی کنم یا خودم بنویسم وقتی داستان نویسی متفاوت در ذهن جا ندارد این می شود که نه داستان من نه داستان هر آدمی که من می پسندمش...
و در آخر این می شود که از من می خواهد داستان متفاوتی بنویسم که عملاْ با فاکتور هایش باید از این داستان هایی باشد که در کلاس های داستان نویسی و دانشگاه ها با فرمول ریاضی در می آورند...
کجایند داستان هایی که خودشان به تنهایی داستان هستند نه با فرمول و قواعد!؟
خیلی قاطی کردم؟
پ.ن : بگذار عمیات پاتو را بدهم همین غیر ممکن را هم ممکن می کنم...
جهان ما آن چه در استاکر تارکوفسکی است را بسیار کم دارد باورم نمی شود تاریخ این فیلم 9 سال قبل از تولد من بوده آن چه که او نشان می دهد همان هدیه ی آدم فضایی هایی است در فیلم می گوید تقابلی است بین همه چیزی که انسان الان دارد علم الهام و ایمان . به گونه ای که تماشاچی متوجه نمی شود درست وقتی الهام و علم احساس قدرت می کنند ایمان پیروز می شود . این یک فیلم نیست بدون شک هدیه ای است که کم تر به آن توجه کرده ایم گوی اسرار آمیزی است که آن چه برای ما اتفاق افتاده و می افتد و خواهد افتاد را بیان می دارد...
تارکوفسکی را به لیست آدم فضایی ها اضافه کنیم...
بله دلم کنسرو شده است و در باز کن می خواهد این علافی های روزانه درستش نمی کند!
باز هم همان جمله ای که ربطی ندارد ولی بسیار مهم است را باید تکرار کنم...
برای دلخوشی بابا هم که شده- مثل تمام بچه بورژواهایی که اصلاْ بلد نیستم ادایشان را در بیاورم- قرار است این تابستان حسابی پول در بیاورم و کار کنم . البته خودش هم بهتر می داند حسابی سرگرم باشم و پول کلان خرج کنم عبارت مناسب تری است...