واقعاْ دیگر نا امید شده ام کلی تلاش کردم داستانی برای وطنم بنویسم مجوز نگرفت . داستانی را برای اطرافیان می نوشتم که دوستش نداشتند . داستان هایم را در گودریدز گذاشتم فیلتر شد . قدیم ها وبلاگ پر مخاطبم حروم زاده کوچولو را داشتم فیلتر شد . داستان را برای دانشکده ام نوشتم همه فکر کردند چه چیز هایی را که نمی گویم!!! در داستان از ساده ترین یافته هایم دز زندگی می گویم همین... فکر نکنم بتوانم داستان ننویسم مثل بد سیگاری هایی شده ام در اواخر پیری اند و دارد سیگار نابودشان می کند و هنوز هم نمی توانند ترکش کنند...
حس می کنم در فضایی سیر می کنم که دیگر هیچ کس به آن اهمیت نمی دهد . حس همان آدم فضایی ها را دارم... ای کاش سفینه یمان زود تر بیاید و من را ببرد آن جایی که آدم هایش این طور نباشند.
دلم خواست همدردی کنم و اصرار داشته باشم زندگیست و ناراحتی نکن و از همین جمله ها...
ولی انگار بلد نیستم .. برای همین همینو همدردی بخونش. و حس همان آدم فضایی ها رو برای خودت یه جای دنج نگهش دار.
تو یه دفترچه بنویس و نگهشون دار، یه زمانی می رسه که بتونی همشون را چاپ کنی!
به هر حال چه بخوای چه نخوای !Big brother is watching u
اکثر نویسنده های بزرگ نوشته هاشون مجوز نمی گرفته! مثلا بهومیل هرابال آثارش همه جا چاپ می شده و آخر سر تو چکسلواکی مجوز می گرفته! اون هم اگه نا امید می شد که...
راستی پیشنهاد می کنم حتما بیگانه آلبر کامو را بخونی شخصیت اول اونم حس آدم فضایی ها را داره!
Don't give up
بیگانه رو که خوندم! ولی دوست ندارم شبیه داستان ها باشم . زندگی به حد کافی داستانه هست!:( داستانی که برای دیگران نوشته نمی شود برای خود فرد نوشته می شود اگر طرف هیچگاه درک نشود داستان هایش با خودش به گور می روند...
آره به روایت دیگر ما شبیه داستان ها نیستیم داستان ها شبیه ما هستند!
به این اعتقاد ندارم که نوشته حتما باید مخاطب داشته باشه، مخاطب نوشته هامون می تونند خودمون در آینده باشند! همین که آدم بتونه دغدغه هاشو بریزه رو کاغذ لذت بخشه
?Who cares if others don't give a damn to it
Even Salinger wrote so many of his unpublished novels only for himself, so just carpe diem & enjoy the precious asset of writing
:)