اخوانیات

همان رنگ و همان روی ،

همان برگ و همان بار .

همان خنده ی خاموش در او خفته بسی راز ،

همان شرم و همان ناز .

همان برگ سپید به مَثَل ژاله ی ژاله به مَثَل اشک نگونسار ،

همان جلوه و رخسار .

....

هم از دور ببینش .

به منظر بنشان و به نظاره بنشینش .

ولی قصه ز امید هوایی که در او بسته دلت ، هیچ مگویش .

مبویش .

که او بوی چنین قصه شنیدن نتواند .

مبر دست به سویش .

که در دست تو جز کاغذ رنگین ، ورقی چند نماند .